De enige naad die we kunnen vinden bevindt zich waar het rubber en het metaal elkaar ontmoeten, wat duidelijk maakt dat dat de ingang is.

Optimistisch als we zijn blazen we er wat warmte in om de lijm, die alles vermoedelijk bij elkaar houdt, te verzwakken. Vervolgens drukken we er twee perfect passende zuignappen op, een aan beide kanten, en beginnen we onze trektocht.

Het witte materiaal op het oppervlak van de oplader begint lichtjes te rekken, maar de werkelijke opening verroert zich niet. (Soms zijn we iets te optimistisch.)

Welnu, onder het mes! De overtuigingskracht van ons mes brengt ons voorbij de witte buitenkant van de oplader, tussen het plastic en het metaal eronder, en dus kunnen we beginnen met het wrikken.